اثر کمی میانقاب ها بر روی سختی و مقاومت قاب های بتنی متعارف

به طور معمول وجود میانقاب در قاب های ساختمان به طور قابل ملاحظه ای باعث بهبود سختی جانبی و مقاومت و ظرفیت اتلاف انرژی در هنگام زلزله می شود. در ساختمان های مدرن میانقاب ها بعد از ساخت اسکلت اضافه می شوند و به صورت کامل با قاب محیطی متصل نیستند.این اتصال قاب و میانقاب معمولا به وسیله یک اتصال ساده یا مقداری ملات با مقاومت کششی وچسبندگی پایین انجام می پذیرد که این مشخصه ها در مدلسازی تحلیلی قابل صرفنظر کردن می باشد ودرنتیجه در سطح تماس تنها فشار قائم وتنش های تماسی اصطکاکی محدود در سطح تماس در نظر گرفته می شود. به علت نحوه ساخت آنها ،میانقاب ها در هنگام اعمال بار ثقلی غیر فعال هستند و زمانی که تحت بارگذاری جانبی قرار می گیرند فعال می شوند که در این مواقع سطح تماس واقعی میان قاب و میانقاب به صورت فوق العاده ای در گوشه های فشاری میانقاب متمرکز میشود..به عنوان یک نتیجه، پاسخ یک قاب دارای میانقاب حتی در زمانیکه مصالح از قانون الاستیک پیروی کنند در مقابل بار باد یا زلزله غیرخطی می باشد و در صورتی که مصالح غیر الاستیک باشند رفتار غیر خطی افزونتری ممکن است ظاهر شود.با نگاهی به آیین نامه های طراحی لرزه ای موجود می توان مشاهده کرد که اغلب آنها اثر میانقاب را بر روی روابط تخمین تجربی دوره تناوب طبیعی سازه های قاب خمشی در نظر نمی گیرند و در نتیجه این روابط فاقد دقت کافی در این زمینه می باشند و با توجه به مطالب ذکر شده دخالت دادن نقش میانقاب در مراحل مختلف تحلیل و طراحی قاب های خمشی و به خصوص ارائه ضرایبی جهت تصحیح این روابط تجربی که بتواند نقش میانقاب ها را در طراحی وارد نماید بیش از پیش ضروری به نظر می رسد. به طور کلی هدف از این تحقیق را می توان به دو قسمت تقسیم کرد: ?-بررسی اثرات میانقاب های کامل و یا بازشودار بر روی قاب های بتن مسلح ?-بررسی چگونگی در گیر کردن اثرات میانقاب ها در تحلیل و طراحی سازه های بتن مسلح با شکل پذیری متوسط